Μυρωδιά

Ξέρεις, αυτό το αίσθημα

της κρύας άμμου,

το τρίξιμο των βότσαλων

και ο ήχος της θάλασσας 

καθώς σέρνεται

πάνω στη παραλία.

Κοιτώντας το σκοτάδι.

Ξέρεις, αυτό μου έχει λείψει.

Η Βιβλιοθήκη

Τελειώνει η ζωή σα μια βιβλιοθήκη που γεμίζει.

Τα ρούχα μας πετάμε, το δέρμα μας βρομίζει.

Επιτέλους μάθαμε πως να γελάμε, μα δεν αξίζει.

Η σκέψη μας, τα μάτια μας, το μυαλό μας σαπίζει.

Επ' αόριστον

Χρεωμένος με μια ηλικία επ' αόριστον.
Πουλημένος κάθε χρόνο πιο φθηνά.
Ξεθεωμένος από τα ψέματά μου.
Παίζοντας τα πιο σκληρά χαρτιά.

Προσπαθώντας να χωθώ με δόντια και με νύχια.
Ξεχασμένος και απ'τα καλύτερα παιδιά.
Απελπισμένος από την προσμονή.
Δικαιολογίες που πάντα λένε "είχα δουλειά".

Εγώ που πάντα άντεχα και πάλευα,
με προσευχές περνώ πλέον τα βράδια.
Και εκεί που όλα έδειχνα πως τ' άντεχα
τώρα δακρύζω και κλείνω τα μάτια

Πάντα αδιάφορος σαν θρόισμα φύλλων.
Έχοντας μια χαζή, αθώα καρδιά.
Σε ένα καβούκι γερά θωρακισμένο
που φαίνεται πως ποτέ της δε πονά

Χρεωμένος με μια ηλικία επ' αόριστον...
Προσπαθώντας όλο και πιο σκληρά
Έχοντας αναμνήσεις για κληρονομιά
Προσπαθώντας ν'αποφύγω τη θηλιά

Χρεωμένος με μια ηλικία επ' αόριστον...
Χρεωμένος με μια ηλικία επ' αόριστον...

Παρανοϊκός Καρμικός

Σε παρακαλώ, σταμάτα τον θόρυβο. Προσπαθώ να κοιμηθώ.
Από όλες τις φωνές τον κοτόπουλων στο κεφάλι μου.
Όταν θα γίνω βασιλιάς θα είσαι ο πρωτος που θα αντικρήσεις τον τοιχο.
Η γνώμη σου δε θα μετράει καθόλου σε κανέναν,
Η φιλοδοξία σε κάνει άσχημο.
Κλωτσιές και στριγγλίσματα μικρό μου γουρουνάκι.
Δε θυμάσαι, δε θυμάσαι τίποτα.
Γιατι δε θυμάσε το όνομα μου.
Πέφτει η βροχή, Πέφτει.
Απο ψηλά πολύ ψηλά.
Πέφτει πάνω μου.
Αυτό ήταν φεύγεις.
Ο τριγμός του γουρουνιού.
Οι γιάπηδες φτιάχνουν τα δίχτυα.
Ο πανικός, ο εμετός.
Ο Θεός αγαπάει τα παιδιά του.
Πέφτει η βροχή από ψηλά...
Πολύ ψηλά.

Κλείσε στη φυλακή αυτόν
μιλάει μαθηματικά.
Βουίζει σα ψυγείο.
Είναι σαν αποσυντονισμένο ραδιόφωνο.
Κλείσε και αυτήν.
Χτενίζεται σαν τον Χίτλερ.
Αυτό παίρνεις όταν όλα πάνε στραβά.
Έδωσα ότι μπορούσα.
Μα δεν είναι αρκετό.
Έδωσα ότι μπορούσα
Και ακόμα να το πληρωθώ.
Για ένα λεπτό,
χάθηκα εκεί.
Ο Θεός αγαπάει τα παιδιά του, για ένα λεπτό.
Χάθηκα.

Το Ψέμα

Πλησιάζει ο καιρός που θα σκάσει η φούσκα
και θα πλημμυρίσει η γειτονιά τρόμο και απόγνωση
"μη φοβάσαι, δε θα αλλάξει τίποτα!" του 'πα
μα δε με πίστεψαν και με άφησαν στην απομόνωση

Οι κύκλοι στένευαν και οι άνθρωποι που γνώριζα πληθαίναν
απρόσωποι, μοναχικοί σε παρέες, στους δρόμους σε κλίκες
όλοι μαζί, ένα τσούρμο, τους γνώρισα προσωπικά έναν έναν
κανείς, ούτε εσύ, δε θυμήθηκαν τα λόγια που τους είπες.

Μονόδρομα πεζοδρόμια πλέον γέμισε η όλη η πόλη
με αγνώστους που δε σηκώνουν, ούτε στιγμή το κεφάλι
σαν κοιτάξουν, το βλέμμα παγώνει. Φοβούνται όλοι.
Η φούσκα έσκασε. Εκτεθήκαμε. Από την αρχή και πάλι

Ήρθε ο καιρός που θα σκάσει η φούσκα
και η γειτονιά θα πλημμυρίσει με κλάμα
ενός αποτυχημένου πατέρα,
και ενός ξενιτεμένου υιού που θα γυρίσει άμα...

Εξέλιξη

Μερικούς τους παίρνει 50 χρόνια για να γίνουν ζώα...
            - και άλλα τόσα για να γίνουν άνθρωποι.

Αυτός και οι Άλλοι

Το ξέρεις, το ξέρω...

Από τότε που θυμάμαι ζω
να δω τον ουρανό γαλανό
στο μαύρο σκοτάδι
σα σε κλεισμένος σε τσουβάλι,
μια ζωή θλιβερή,
με το ένα χέρι στη καρδιά
και το άλλο στη σκανδάλη
"Αυτός και οι άλλοι"
Μικροί μεγάλοι.
Ψηλοί, κοντοί,
μελαχρινοί και άλλοι.
Σα τροχονόμος
μόνος σε άδειο δρόμο.
Αχρείαστος, άχρηστος
τριγυρνάει μόνος.

Κάνεις πως δε βλέπεις,
ξεχνάς, γελάς
για μια στιγμή θυμάσαι
θα έχεις να λες μετά
σε εμάς.
Το ξέρεις, το ξέρω...
Δε θα κρατήσει.
Κοιτάς την δύση.
Ρωτάς που θα καταλήξει
-κλείνεις τα μάτια-
δε σε νοιάζει
λες θα συνεχίσει.
Μα δεν ήξερες.
"Αυτός και οι άλλοι"

Άδειασε η φιάλη

Το ένα χέρι στη καρδιά
το άλλο στη σκανδάλη.

Το πιστόλι στο κεφάλι.

Ρώτησα

Χάνω Μέρες

-Πάντως, ηλικιακά άμα το δεις,
    πάντα θα είσαι μεγαλύτερος από πριν.
    Αυτό και μόνο θα πρέπει
    να σε τρομάζει, 
    να σε αγχώνει!

Η Φωτιά

Περπάτησα σκυφτός και πληγωμένος

Από αέρα και βροχή δαρμένος

Μονάχος μες το κρύο, ζαλισμένος,

περπάτησα σκυφτός και πληγωμένος.

Μα όσο κι αν προσπάθησα

κοντά σου εγώ να τρέξω

τα μάτια σου με γέλασαν

και με πετάξανε έξω

Κι όσο κι αν προσπάθησα

δίπλα σου να πλαγιάσω

δε πρόλαβα το άρωμα

το δικό σου να χορτάσω

Τα Σπίτια

Αν θελήσω να σύρω -μα δε θέλω- τούτη την κουρτίνα του προσώπου σου, δε θα βρω τίποτε

πίσωθε. Το ξέρω. Tu viens, chéri ? Τσιγάρο; Πάρε. Παίξε στον αγέρα τη γλώσσα σου όσο θέλεις. Δε θα 'ρθω μαζί σου. Δε θέλω ν' ανέβω τη γυριστή σκάλα. Ξέρω απ'όλες τις σκάλες ποιο σκαλί λείπει. Ξέρω ποιος τοίχος είναι να πέσει. Το κρεβάτι με το σπασμένο ποδάρι, τη βρεγμένη πετσέτα στο καρφί, την ξεχειλισμένη λεκάνη με το περμαγκάντο, που μου θυμίζει το βυσσινί του Tiziano.

-Νίκος Καββαδίας

Καθένας είναι

Καθένας σα μια στιγμή

που ζει να γίνει πληγή

Και η αγάπη σα σφυρί

που βαράει το καρφί

                      -Που βαρά το καρφί

                    Βαθιά στη πληγή

Καθένας σα μια αφορμή

που πάντα βρίσκει φυγή

Κι μοναξιά σα ταξί

μ'ακριβή πληρωμή

                     -Μ' ακριβή πληρωμή

                      που ζητά για φυγή

Όπως Ξυπνούν τα Ψέματα

Βγήκες και περπάτησες 

τη συνηθισμένη διαδρομή.

Σκέφτεσαι άμα άλλαξες

αν είχες άλλη επιλογή.

Γονάτισες, σηκώθηκες

προσπάθησες πολύ.

Από τη ζάλη σώθηκες

υπάκουες κάθε εντολή.

Μ' απόψε στράβωσες

κι άλλαξες γραμμή

Τον  κόσμο αντίκρισες 

με διαφορετική πνοή

Κι ένα ψέμα κοίταζες

όπως ξυπνούσες το πρωί 

.

Ονειροκρίτης

Καληνύχτα είπε και έσβησε το φως...

[Εχθές στον ύπνο μου είδα 

να'μαι γιομάτος με σκουλήκια 

και σήμερα να παίζω με σκυλιά

Ακόμα και τα όνειρά μου 

είναι αντιφατικά.]

...τα μάτια έκλεισε, ξάπλωσε μοναχός

Ριγκρέτς

"Regrets"

.

I hate this place 

and I hate this town

I hate these people

and everything goes down

I lost my friend

and I lost my love

I lost myself 

and everything I can think of

I lost the moon

and I hate the stars

I lost the sky

God, I hate this sun

I lost my hate

but I hate me more

cause I left my friend

and I miss you more

.

Κανείς Με Αυτούς

Η αγάπη δε νικάει τα πάντα
καταστρέφει ότι βρει μονάχα
Μα ο πόνος είναι αυτός που σε κρατάει δυνατό

Όσοι το ζήσαν πια το ξέρουν
και οι άλλοι που δε θέλουν
προσποιούνται μια ζωή χωρίς σκοπό

Η αγάπη δε γιατρεύει
πονάει και θεριεύει
τους πόνους και τους πιο κρυφούς καημούς 

Όσοι το ξέρουν, δε το θέλουν
και οι άλλοι υποφέρουν
Μα κανείς δεν έμαθε να ζει μ'αυτούς

Περιμένουμε Το Φθινόπωρο

Είμαστε δένδρα που περιμένουμε
το φθινόπωρο να χάσουμε τα φύλλα μας

Ο Γελοίος

Τι θα πει αγάπη;

Να σ' αγαπάνε έστω και λίγο;

Είναι, βλέπεις, ανάγκη.

Το χρειάζεσαι έστω και λίγο.

Τι θα πει αγάπη;

Όταν σε θυμούνται σπανίως.

Είναι, το ξέρεις, απάτη.

Μα το χρειάζεσαι ο γελοίος.

Τελευταία Εικόνα

Αυτό που μέσα μου φυλώ

και με θλίψη τρέφω

Με κάνει κλαίω σα μωρό

αυτό που μέσα μου έχω

Αυτά που μέσα μου χωρώ

μια μέρα θα ξεσπάσουν

μαυρίλα θα γεννούν στον ουρανό

και σαν αστραπή θα σκάσουν

Και σαν ακουμπήσει έδαφος

και λουστώ απ' το φως της.

Θα λυτρωθεί ο άμοιρος,
θα γίνει η βροντή της

Το πρώτο χαμόγελο

Το πρώτο χαμόγελο είναι αυτό που σε έναν άνθρωπο θα δεις πρώτο να ξεχωρίζει. Είναι αυτό που μπορεί σε μια στιγμή να σε σαγηνέψει, να σε κάνει να χάσεις τον ύπνο σου. Το πρώτο χαμόγελο είναι αυτό που μας δίνει το θάρρος να συνεχίσουμε, σε μια πορεία ξέφρενη και καταστροφική. Μια στιγμή γαλήνης σε κατάσταση χάους.

Διόδια

Εξάλλου εσύ μου ΄μαθες

να βάζω χρώμα το βράδυ

Και εγώ σου έδειξα

πως πονάει ένα χάδι

Με παράξενες κοπέλες

παραδείσους και όνειρα

Με χαραυγές και μέλισσες

Σαν σιωπή αυτόχειρα

"Όσο ένα τσιγάρο, τόσο λίγο χρειάζεται για να γίνει ένα θαύμα"

Στη πιο μεγάλη θλίψη μας
γεννήθηκαν τα χρώματα
τα χρώματα που βάφανε ουρανούς,
σκοτεινούς.

Στη πιο μεγάλη αγάπη μας
γεννήθηκαν τα ψέματα
τα ψέματα που μάτωναν καρδιές
και πληγές.

Στο πάτωμα

Έβαλα φωτιά τον μαύρο ουρανό
και δεν βρίσκω πια σκοτάδι να κρυφτώ
Για κάτι πόθους ένιωσα πως αγαπώ
Μα αργά κατάλαβα ότι βαθιά μέσα μου πονώ

Μέσα μου ξέσπασε μεγάλη καταστροφή
Μια φωτιά που καίει ότι βρει

και όταν δε θα έχει κάτι άλλο να τραφεί

θα κοπάσει και θα σβήσει μοναχή