Συγνώμη Ι

Μπορώ να ζω στην ελπίδα,

εκτός ελέγχου.

Δε θα έπρεπε να ήταν έτσι.

Συγνώμη που δε μπορώ να κρατηθώ.

Το νανούρισμα δε θα έπρεπε να σε κάνει να κλαις.

Συγνώμη, αλλά δε μπορώ να κρατηθώ.
Με σημαδεύεις με το πιστόλι,
μα δε βλέπεις που κρατώ το μαχαίρι.
Συγνώμη αλλά,
πονάω να ξυπνάω.
Πονάει όταν σ' αντικρίζω.
Πονάει σαν θυμάμαι.
Συγνώμη αλλά,
πονάει όταν σε αγγίζω
όταν δεν είσαι εδώ.
Συγνώμη που δε ξέρεις
τι θα πει ο πόνος του να θέλεις
ο πόνος του κενού,
ο πόνος του να συνεχίζεις,
ο πόνος της απώλειας,
ο συνεχής πόνος.

Δε θα έπρεπε να ήταν έτσι.
Συγνώμη που το έκανα να είναι έτσι.

Σχεδόν

Σχεδόν γυρνάω στα ίδια μέρη.

Τα μέρη που περπατήσαμε μαζί.

Κάποτε.

Κάτω από κάποιο φεγγάρι,

κάτω από κάποια βροχή.

Σχεδόν γυρνάω.

Και ποτέ δε καταφέρνω να είμαι εκεί.

Σχεδόν γελάω.

Σχεδόν ονειρεύομαι.

Σχεδόν γελάω με τα όνειρά μου.

Λες και υπάρχει πιθανότητα,

το όνειρο να γίνει πραγματικότητα.

Σχεδόν βλάκας, που το πιστεύω.

Κάποτε είκοσι

Κάποτε τριάντα δύο

Σχεδόν είκοσι τρία  

έντεκα χρόνια καλοκαιριού,

έντεκα χρόνια ψευδαισθήσεων.

Δώδεκα άγνοιας

Σχεδόν άγιος.

Σχεδόν νοσταλγώ.

Σχεδόν ελπίζω.

Και πια η διαφορά;

Πάλι σχεδόν μίζερος,

Πάντα τελείως μέτριος.

Εκτός, από τον καφέ μου, πάντα γλυκός.

Και μου θυμίζει εκείνο το λακκάκι

και εκείνη τη ρυτιδούλα.

Που με ένα χαμόγελο εξαφάνιζε όλα τα σύννεφα.

Και εκείνες η μπουκλίτσες,

που χόρευαν σα τρελές,

όταν γελούσες με τη καρδιά σου.

Έντεκα χρόνια χωρίς τη καρδιά σου,

Έντεκα χρόνια,

μέσα στη καρδιά μου.

Δε χωράει άλλος κανείς.

Είκοσι τρία χρόνια χαρισμένα.

Δικά σου.

Ανολοκλήρωτες Σκέψεις VI

-[1]-

Εμείς οι δυο δε θα τελειώσουμε ποτέ. 

Γιατί μόνο η ζωή τελειώνει σε αυτήν την αιωνιότητα. 

Μόνο η ζωή

-[2]-

Αρνιέται ότι αρέσκεται στη σκέψη,

πως ο άνθρωπος μπορεί και μόνος

-[3]-

Να σε τρομάζει το άγγιγμα 

να σε αηδιάζει η σκέψη

-[4]-

Κι αν δεν αγκαλιάσεις τη θλίψη, 

τι θε να αγκαλιάσεις; 

Τη χαρά; 

Η χαρά έρχεται και φεύγει, 

η θλίψη είναι παντοτινή. 

Μ' αυτή πρέπει να μάθεις να ζεις.

-[5]-

Όσο παίρνει μια καραμέλα να λιώσει στο στόμα. 

Τόσο σου χρειάστηκε.

Τόσο. 

Κι ας μη μου ήταν αρκετό.

-[6]-

Εραστής της μοναξιάς και του θανάτου.

Τριγυρνάει από δρόμο σε δρόμο ψάχνοντας να βρει, 

μια λέξη, μια εικόνα.

Μια ελπίδα μήπως μπορέσει από αυτήν να κρατηθεί.

.
.
.


-[23]-
Να σου μιλούν και να λυπάσαι τον εαυτό σου.
Από αυτό προσπαθώ να ξεφύγω.

.
.
.

-[28]-
Πόση σιωπή, είναι υπερβολικά πολύ σιωπή;
Πόση σιωπή σκοτώνει τη στιγμή;

.
.
.

-[404]-
Γλυτώσαμε από πόλεμο,
από χολέρα,
και πεθάναμε από αγάπη.

Τα σκυλιά

Καταιγίδες έρχονται και φεύγουν.
Παιδιά που τρέχουν στους καλοκαιρινούς δρόμους.
Ρημάδια που αράζουν σε αιώρα.
Ήρθε η ώρα.

Φύσηξε αέρας και σήκωσε σκόνη.
Μάτια που δακρύζουν, μαλλιά που ανεμίζουν.
Ενοχές, σαν σκέψεις, έρχονται και φεύγουν.
Τα σκυλιά, κάτι ξέρουν, προειδοποιούν.
Γαβγίζουν.

Δύσκολα

Και θα έρθει η μέρα
που θα καταλάβεις
πως κανείς δεν μένει.

Πως είναι γραφτό.
Έρχονται για να φύγουν.

Μακάρι να είσαι μεγάλος
εκείνη τη στιγμή.
Νεκρός από συναισθήματα.
Ή έστω ετοιμοθάνατος.

Να μη καταλάβεις πολλά,
να μη σε νοιάξει πολύ.
Μα άμα είσαι μικρός.

Άμα είσαι μικρός,
ένα κομμάτι θα πεθάνει μέσα σου
ένα κομμάτι θα χάσεις
και δε θα το ξανά βρεις
ποτέ!

Αχ, να εύχεσαι να είσαι μεγάλος.

Μα θα το ξεπεράσεις.
Αργά ή γρήγορα..
Όλα ξεπερνιούνται
"...η απώλεια, ο πόνος
ο κάθε μικρός θάνατος..."

Και όταν το ξεπεράσεις,
θα συνειδητοποιήσεις
Ότι τελικά οι άνθρωποι
αλλάζουν.

Εμείς αλλάζουμε
Όλοι αλλάζουν.

Μερικοί όμως είναι τυχεροί
αλλάζουν μαζί.

Μα τι θα γινόταν αν
ζούσαν χωριστά;
Θα άλλαζαν ακόμα μαζί;
Δύσκολα

Ελεύθερη πτώση σε ένα πλήρες ελεγχόμενο και ασφαλές όνειρο (με τη συμβολή παγωμένων σωμάτων και κενό βλέμμα).

Νίκησα πλέον τα όνειρά μου.
Έχω μάθει να πετάω,
και κανένας δε κοιμάται.

Τις ζωές τους κουβαλάω.
Τις κουβαλάω στους ώμους,
ούτε ένας δε κοιμάται.

Όταν ανοίγω τα φτερά μου.
Όλοι τους γελάνε.
Όλοι τους πηδάνε.
Και πετάω μόνος.

Ανησυχία

Ο χτύπος του ρολογιού τον αγχώνει
θα χτυπήσει το ρημάδι;
Όσο περνάει η ώρα η προσμονή του μεγαλώνει.
Πάλι μόνος θα το περάσει και αυτό το βράδυ.

Ξενερώνει...

Κοιτάει γύρο βλέπει φίλους.
Κοιτάει γύρο βλέπει σκύλους.
Κοιτάει γύρο κι είναι μόνος.
Δε του λέει πια τίποτα η λέξη "πόνος"

Μεγαλώνει...

Τον κοιτάει λέει "καλό βράδυ"
Την κοιτάει λέει "καλή νύχτα"
Πλησιάζει την φιλάει.
Της λέει "ακόμα ένα"

Αηδιάζει...

Γυρνάει σπίτι μοναχός
τις σκέψεις αραδιάζει
Τι βλαμμένος, τι χαζός!
Από μέσα του τα βγάζει.

Μετανιώνει...

Το πτυελοδοχείο δε θα γίνω κανενός
Θυμώνει, βρίζει, νευριάζει.
Χτυπάει το ρημάδι, λέει "εμπρός"
Η θαμπή φωνούλα τον ρημάζει.

Δε θα μάθει...

Εορταστικό

Κοιτάς από το παράθυρο

είσαι πιο θλιμμένος από ποτέ

είναι η μέρες που σε κάνουν να νιώθεις ακόμα χειρότερα

Βλέπεις τους άλλους

είναι χαρούμενοι, γελαστοί, ευδιάθετοι

προσπαθείς και εσυ.
Ναι αυτό κάνω... προσπαθώ

Μα θα γυρίσεις, και μετά;

Που να βρεις τη χαρά που έλεγες πως θα έχεις;

Αυτό κοιτούσες από το παράθυρο

αυτό έβλεπες και έτρεμες.

Μη μείνεις μόνος

Δε με πειράζει όμως που θα μείνεις μόνος

Σε ενοχλεί το ότι θα χρειαστεί να δώσεις εξηγήσεις μετά

Και τι απαντάς;

Όταν σε ρωτήσουν "πως πέρασες;"
θα χαμογελάσεις,

θα απαντήσεις
 "Ε καλά μωρέ, ήσυχα"

και θα είναι αλήθεια

Χαμογελάς,

απαντάς.
Μα το χαμόγελο άμα το δει κάποιος που σε αγαπά

θα καταλάβει πόσο πόνο κουβαλάει

Γι αυτό φοβάμαι να χαμογελάσω πια

Φοβάμαι μη με πάρουν χαμπάρι

Είναι και οι μέρες

χαζές, ελπιδοφόρες,

Γεμάτες θλίψη που κρύβεται πίσω από ευχές και δώρα

Κλείνω τα μάτια και εύχομαι όλα να τελειώσουν

και μέχρι να τα ξανά ανοίξω το '13 έγινε '14
το '15 '16

Νιώθω ήδη κουρασμένος.

Άντε να την βγάλουμε και αυτή τη χρονιά