Τα Σπίτια

Αν θελήσω να σύρω -μα δε θέλω- τούτη την κουρτίνα του προσώπου σου, δε θα βρω τίποτε

πίσωθε. Το ξέρω. Tu viens, chéri ? Τσιγάρο; Πάρε. Παίξε στον αγέρα τη γλώσσα σου όσο θέλεις. Δε θα 'ρθω μαζί σου. Δε θέλω ν' ανέβω τη γυριστή σκάλα. Ξέρω απ'όλες τις σκάλες ποιο σκαλί λείπει. Ξέρω ποιος τοίχος είναι να πέσει. Το κρεβάτι με το σπασμένο ποδάρι, τη βρεγμένη πετσέτα στο καρφί, την ξεχειλισμένη λεκάνη με το περμαγκάντο, που μου θυμίζει το βυσσινί του Tiziano.

-Νίκος Καββαδίας

Καθένας είναι

Καθένας σα μια στιγμή

που ζει να γίνει πληγή

Και η αγάπη σα σφυρί

που βαράει το καρφί

                      -Που βαρά το καρφί

                    Βαθιά στη πληγή

Καθένας σα μια αφορμή

που πάντα βρίσκει φυγή

Κι μοναξιά σα ταξί

μ'ακριβή πληρωμή

                     -Μ' ακριβή πληρωμή

                      που ζητά για φυγή

Όπως Ξυπνούν τα Ψέματα

Βγήκες και περπάτησες 

τη συνηθισμένη διαδρομή.

Σκέφτεσαι άμα άλλαξες

αν είχες άλλη επιλογή.

Γονάτισες, σηκώθηκες

προσπάθησες πολύ.

Από τη ζάλη σώθηκες

υπάκουες κάθε εντολή.

Μ' απόψε στράβωσες

κι άλλαξες γραμμή

Τον  κόσμο αντίκρισες 

με διαφορετική πνοή

Κι ένα ψέμα κοίταζες

όπως ξυπνούσες το πρωί 

.