Αν θελήσω να σύρω -μα δε θέλω- τούτη την κουρτίνα του προσώπου σου, δε θα βρω τίποτε
πίσωθε. Το ξέρω. Tu viens, chéri ? Τσιγάρο; Πάρε. Παίξε στον αγέρα τη γλώσσα σου όσο θέλεις. Δε θα 'ρθω μαζί σου. Δε θέλω ν' ανέβω τη γυριστή σκάλα. Ξέρω απ'όλες τις σκάλες ποιο σκαλί λείπει. Ξέρω ποιος τοίχος είναι να πέσει. Το κρεβάτι με το σπασμένο ποδάρι, τη βρεγμένη πετσέτα στο καρφί, την ξεχειλισμένη λεκάνη με το περμαγκάντο, που μου θυμίζει το βυσσινί του Tiziano.
-Νίκος Καββαδίας