Φθινόπωρο

Και δε στο κρύβω πως θέλω να πεθάνω...

Για μένα πια τα κρίνα δεν ανθίζουν

και οι πεταλούδες πάνω απο μέρα δε ζουν

Μα ξεχνάω πως πάντα ζω στο φθινόπωρο...

Σοφράνο

ή να σε παίρνουν στα δικά τους

έχει κι άλλο.. >>
Τη σιγουριά κανείς δε μου την έδωσε
ήρθε η καρδιά με ανοιχτά τα φτερά,
και με πήρε από τα χέρια, έτσι... απλά!

Και την αγάπη μου για κάποια πράματα
κάνεις δε προσπάθησε να μου τη διδάξει
και πάλι η καρδία με τα φτερά... έτσι απλά!

-Δε ξέρω αμα πρέπει να συνεχίσω, ιδίως τώρα. Εδώ που έχω φτάσει. Τώρα που δε ξέρω πια που βρίσκομαι.-
- Μα θα συνεχίσω, φοβάμαι αυτό που βλέπω, το ξέρω, το έχω ξαναζήσει... έτσι νομίζω.-

Συνεχίζω λοιπόν:

Και τώρα εδώ που έφτασα, τόσο μακρυά
τώρα που πλέον δεν έχω καρδιά
ποίος θα με σηκώσει στα δικά του τα φτερά;

Κι αν με πάρεις στα φτερά σου απάνω,
θεέ μου φύλαξε,
θα εύχομαι να μη φυσάει σοφράνο