Η πόλη

Όμορφο σώμα...

πόσο φοβάται 

σ' αυτή τη πόλη 

που ποτέ δε κοιμάται 

Κατάλευκο δέρμα

κι ένα μαχαίρι 

ζωγραφίζει με αίμα

κάποια αόρατα μέρη 

Ένα άψυχο σώμα

πεσμένο στους δρόμους

περιμένει ακόμα

τους άγραφους νόμους

Και μία πουτάνα

τα βλέπει με άγνοια

την λέγανε Άννα
περνάει στην αφάνεια

Πιο κάτω είναι ένα
ερωτευμένο ζευγάρι
χορεύει στα ξένα
δε το πήραν χαμπάρι

Κι ένα αγόρι
δε θα 'ταν δεκάξι
τρυπάει με μανία
το δέρμα σα μετάξι
εντάξει... εντάξει...

Είδα αρκετά
μα τώρα πια φτάνει
γυρνάω στον ύπνο
που κάνεις δε με πιάνει

Τα όνειρα τούτα
για αυτή να την πόλη
τα γκρέμισε απόψε
η ίδια η πόλη...  η πόλη