Η άνοιξη

Ξυπνώντας με στόμα του νεκρού.

Τρεκλίζοντας να φτάσει στη πηγή.

Να βρέξει το πρόσωπο του,

Να ξεπλύνει τη πληγή.

Θα κοιτάξει τον ήλιο. 

Θα καλωσορίσει τη ζωή.

Φέτος η άνοιξή του,

μπήκε από νωρίς.

Πυροτέχνημα

Άνοιξε τις πύλες της κολάσεως
και άφησε το άπλετο φως
να ακουμπήσει και να ζεστάνει
τη καρδιά του.
Καίγοντας όλους τους ενδοιασμούς
και όλες τις τύψεις.
Αφήνοντάς του έναν εαυτό
γεμάτο λάθη, έναν εαυτό
ευτυχισμένο.

Εκ των υστέρων,
όλα είναι πιο όμορφα.
Εξάλλου, το πρώτο φως
μπορεί να μας βρει νεκρούς.
Ήμαστε παρά ένα πυροτέχνημα
Μια λάμψη, ένας κρότος, λίγος καπνός.
Και μετά το τίποτα. Μια ανάμνηση.
Κλείνεις τα μάτια και υπάρχει.
Τα ανοίγεις και είσαι μόνος.

Καινός Έρως

Γλυκό προσωπάκι κενό από μέσα
Αχνό γελάκι ζωγραφίζει ένα λακκάκι.

Με πνίγει και νιώθω
πως κολυμπώ
σε ένα κενό αέρος.
Ένας καινός έρως;

Τελευταίες σκέψεις ενός βρικόλακα πριν κοιμηθεί.

Άμα δεν υπήρχε ο θάνατος, θα υπήρχε η ζωή;

Μίσος. Το πιο ενδιαφέρον αίσθημα. Το μόνο ίσος που βελτιώνουμε, βρίσκοντας καινούργιους τρόπους να μισούμε

Κάποιες φορές ελπίζω να σταματήσω να σκέφτομαι
και κάποιες άλλες να σκέφτομαι μαλακίες.

Άμα ήταν να δημιουργήσουμε έναν θεό σε αυτόν τον αιώνα. Με τον τρόπο ζωής του 21ου αιώνα. Πώς θα έμοιαζε;

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα; 
Μαλακίες! 
Ο σκοπός εκκολάπτεται από τα μέσα,
και καταστρέφει τη σημασία του σκοπού.

Συγνώμη ΙΙ

Συγνώμη για την απουσία θορύβου που κάνει η αναχώρησή μου.
Αύριο θα είμαι καλύτερος από σήμερα, και πιο μόνος.
Συγνώμη που σε περίμενα ξύπνιος.
Συγνώμη που δε μίλαγα αρκετά ώστε να με καταλάβεις.
Συγνώμη που έφευγες ξαφνικά χωρίς να πεις μια κουβέντα.
Αύριο θα είμαι πιο ευτυχισμένος από σήμερα, και πιο μόνος.
Συγνώμη που δε σηκώνω το τηλέφωνο
Συγνώμη που δε προσπαθώ
Συγνώμη που ζητώ συγνώμη
Αύριο θα λείπει το εγώ από μέσα μου και ένα κομμάτι του μυαλού μου
Συγνώμη που είμαι λυπημένος
Συγνώμη που δε χαίρομαι
Συγνώμη που σε απέφευγα καιρό
Αύριο θα τολμήσω να μιλήσω και θα είμαι πιο μόνος.

Συγνώμη Ι

Μπορώ να ζω στην ελπίδα,

εκτός ελέγχου.

Δε θα έπρεπε να ήταν έτσι.

Συγνώμη που δε μπορώ να κρατηθώ.

Το νανούρισμα δε θα έπρεπε να σε κάνει να κλαις.

Συγνώμη, αλλά δε μπορώ να κρατηθώ.
Με σημαδεύεις με το πιστόλι,
μα δε βλέπεις που κρατώ το μαχαίρι.
Συγνώμη αλλά,
πονάω να ξυπνάω.
Πονάει όταν σ' αντικρίζω.
Πονάει σαν θυμάμαι.
Συγνώμη αλλά,
πονάει όταν σε αγγίζω
όταν δεν είσαι εδώ.
Συγνώμη που δε ξέρεις
τι θα πει ο πόνος του να θέλεις
ο πόνος του κενού,
ο πόνος του να συνεχίζεις,
ο πόνος της απώλειας,
ο συνεχής πόνος.

Δε θα έπρεπε να ήταν έτσι.
Συγνώμη που το έκανα να είναι έτσι.

Σχεδόν

Σχεδόν γυρνάω στα ίδια μέρη.

Τα μέρη που περπατήσαμε μαζί.

Κάποτε.

Κάτω από κάποιο φεγγάρι,

κάτω από κάποια βροχή.

Σχεδόν γυρνάω.

Και ποτέ δε καταφέρνω να είμαι εκεί.

Σχεδόν γελάω.

Σχεδόν ονειρεύομαι.

Σχεδόν γελάω με τα όνειρά μου.

Λες και υπάρχει πιθανότητα,

το όνειρο να γίνει πραγματικότητα.

Σχεδόν βλάκας, που το πιστεύω.

Κάποτε είκοσι

Κάποτε τριάντα δύο

Σχεδόν είκοσι τρία  

έντεκα χρόνια καλοκαιριού,

έντεκα χρόνια ψευδαισθήσεων.

Δώδεκα άγνοιας

Σχεδόν άγιος.

Σχεδόν νοσταλγώ.

Σχεδόν ελπίζω.

Και πια η διαφορά;

Πάλι σχεδόν μίζερος,

Πάντα τελείως μέτριος.

Εκτός, από τον καφέ μου, πάντα γλυκός.

Και μου θυμίζει εκείνο το λακκάκι

και εκείνη τη ρυτιδούλα.

Που με ένα χαμόγελο εξαφάνιζε όλα τα σύννεφα.

Και εκείνες η μπουκλίτσες,

που χόρευαν σα τρελές,

όταν γελούσες με τη καρδιά σου.

Έντεκα χρόνια χωρίς τη καρδιά σου,

Έντεκα χρόνια,

μέσα στη καρδιά μου.

Δε χωράει άλλος κανείς.

Είκοσι τρία χρόνια χαρισμένα.

Δικά σου.